Есць дарогі вялікія. Пабудаваныя адпаведна патрабаванням часу, роўнымі стужкамі імчацца яны ў бязмежную далячынь. Гэта – аўтабаны, па якіх імчыць цывілізацыя, спяшаючыся хутчэй пакарыць будучыню.

А ёсць дарогі малыя, незаўважныя і непрыметныя. Лепш сказаць, сцежкі, што хаваюцца ў полі, лузе, на лясным ускрайку, быццам гуляючы з намі ў хованкі. Хто з нас у маленстве здавался вялікай дарогай, імкнучыся па якой, мы раслі, сталелі, набіраліся жыццёвай мудрасці.

Такая сцежка калісьці прывяла мяне ў гімназію – месца, дзе, на мой погляд, злучаюцца вялікія і малыя дарогі. З малых, нясмелых дзяўчынак і хлопцаў тут вырастаюць разважлівыя, адкрытыя, акрыленыя марамі дзяўчаты і юнакі. Не “вінцікі ў механізме часу”, а людзі думаючыя, разважаючыя, паступаючыя. Людзі, якія не чакаюць плёну ад будучыні, а ствараюць будучыню самі. Адным словам, агенты перамен.

Усё гэта – мая гімназія, у якую кожную раніцу мяне вядзе незаўважная сцежка. Сцежка, якая, я ўпэўнены, стане для ўсіх навучэнцаў маёй гімназіі вялікім шляхам ў жыцці.

Каптур Антон, выпускнік 2016 года

Вучыцца—гэта праца. Так, менавіта праца, бо навучанне—справа, на якую ў нас не толькі ёсць права, але якую мы павінны абавязковы выканаць—гэта наш “дзіцячы” абавязак. А абавязкі бываюць розныя: якія патрэбны, якія церпіш, якія любіш.

Хачу паведаміць пра адзін дзень з жыцця гімназіі. Дзень у гімназіі пачынаецца не з першым званком, а з першымі вучнямі ці настаўнікамі, якія ўваходзяць у гімназію. І з кожным новым чалавекам гімназія становіцца ўсё больш падобнай на вулей, поўны абуджаных ад сну пчол. Калі ж празвініць званок, вучні і педагогі разыдуцца па класах, на калідорах зробіцца ціха і спакойна.

На працягу дня можна заўважыць, што кожны паверх будынка жыве сваім жыццём. На першым паверсе заўсёды многа народу: у фае ходзяць людзі, у класах шмат вучняў 5-7 класаў. У бакавым крыле амаль заўсёды ціха і спакойна. На другім паверсе значна больш старшых вучняў і настаўнікаў, на “мосціку” заўсёды ёсць людзі, каля спартзалы і кабінета інфарматыкі вучні чакаюць настаўнікаў перад заняткамі. А вось трэці паверх—гэта асобная справа: там амаль заўсёды ціха, нават на перапынках, бо разам з класамі тут змяшчаецца кабінет дырэктара, і вучні на трэцім паверсе самыя сталыя—выпускнікі.

За дзень у школе адбываецца шмат розных падзей. У кожнага вучня свой любімы ўрок, на які ідзе ён як на свята. Але вучыць трэба ўсё. Таму ў вачах і рухах вучняў заўсёды ёсць і радасць, і сум. Жыццё гімназіі, як і жыццё ў навакольным свеце, рознае, шматбаковае і не пазбаўлена індывідуальнасці. Яшчэ школа—гэта не толькі крыніца ведаў, але і месца, дзе дзеці знаёмяцца, знаходзяць новыя заняткі, знаходзяць свае таленты. Гімназія дапамагае ім і ў гэтым.

Асабіста я вельмі рады таму, што вучуся ў гімназіі. І хоць гісторыя яе не вельмі вялікая, назва нашай “Alma mater” гучыць не толькі ў рамках нашага Браслава, яе ведаюць ва ўсёй краіне і за яе межамі. Тут працуюць сапраўдныя майстры педагагічнай навукі, якія сваімі ведамі робяць з малых дзяцей разумных і адукаваных маладых людзей, за якімі будычыня. Менавіта таму ўсе гімназісты ганарацца сваім становішчам сярод вучняў Браслава і намагаюцца быць дастойнымі прадстаўнікамі нашай вялікай гімназічная сям‘і.

Паплаўскі Аляксандр,

Выпускнік 2016

Вось ужо прайшло пяць гадоў, як я скончыла гімназію…Як хутка ляціць час… Здаецца, зусім нядаўна маленькай дзяўчынкай, поўнай мар і надзей, я зайшла ў гэты цудоўны, прыгожы, вялікі, але незнаёмы мне будынак у якасці вучаніцы 5-га класа. Усё было такім новым, незнаёмым і хвалюючым. Здавалася, столькі ўсяго цікавага і нязведанага чакае мяне наперадзе…

Гімназія сыграла вялікую ролю ў маім жыцці. Тут прайшла большая палова майго дзяцінства і юнацтва, адбылося станаўленне мяне як асобы, якой я з’яўляюся ў дадзены момант. У гімназіі я атрымала не толькі навуковыя веды, карысныя для дальнейшай адукацыі, але таксама перажыла шмат жыццёвых ўрокаў і эмоцый, якія застануцца са мной на працягу ўсяго майго жыцця. Гімназія была для мяне месцам, дзе я ўпершыню спазнала, што такое сапраўднае сяброўства, дабрыня, павага, узаемападтрымка, адчула першае каханне. Жыццё чалавека, як вядома, не можа складвацца толькі з пазітыўных момантаў. Тут я таксама паспрабавала на смак першую няўдачу, расчараванне і нават здраду. Але, дзякуючы гэтаму, я стала больш моцнай і сталай асобай.

Хочацца таксама адзначыць, што гімназія шмат ў чым паўплывала на выбар маёй будучай прафесіі. Дзякуючы такім вопытным, таленавітым, творчым, энергічным і пазітыўным настаўнікам, я вырашыла звязаць сваё жыццё з педагогікай і вывучэннем замежных моў.

У гэтым годзе гімназія зноў добразычліва расчыніла мне свае дзверы. Па волі лёсу я зноў апынулася тут, але ўжо не ў якасці вучаніцы, а ў якасці настаўніцы. У мяне зноў з’явілася магчымасць прайсціся па гэтых родных, дарагіх майму сэрцу калідорах, дакрануцца да знаёмых сцен ,успомніць самыя прыемныя моманты майго дзяцінства і вучобы, адчуць пах і атмасферу гімназіі - храма майго дзяцінства. Асабліва хвалюючым момантам для мяне было 1-га верасня, калі я ўдзельнічала ў святочнай лінейцы ў новай для мяне ролі, ролі настаўніцы.

У заключэнне я хачу падзякаваць усім педагогам гімназіі за іх добрасумленную працу і пажадаць невычэрпнай жыццёвай энергіі і душэўнай маладосці, а маёй дарагой гімназіі - дальнейшага развіцця і росквіту.

Пуйша Вікторыя Аляксандраўна,

выпускніца Браслаўскай гімназіі,

настаўніца англійскай мовы Браслаўскай гімназіі

В четверг, 9 апреля, для учеников 6-ых классов состоялась очередная встреча  в рамках  акции «Разговор с выпускником»  Лукша Ирина — в прошлом ученица гимназии, сегодня — молодая мама, увлеченная созданием сладких букетов.  Гостья рассказала шестиклассникам о своем увлечении рукоделием, о том, как  и почему появлялись конфетные букеты, а ребята восхищались выставкой работ бывшей гимназистки, с замиранием следили, как  из-под ее пальцев  происходило рождение цветка, удивлялись тонкому вкусу и мастерству соединения  цветов в букет. За работой Ирина вспоминала об одноклассниках, уроках, гимназических буднях и праздниках, о выборе  профессии и жизни, о том, что всегда будет  жить  в сердце и памяти  В конце встречи шестиклассники  пожелали гостье неиссякающего вдохновения и решили, что в скором будущем непременно встретятся еще не раз на мастер-классе с тем,  чтобы и самим  научиться  нести радость родным и друзьям.

Доброе утро, день или вечер!

 Нашла парочку минуток в моем плотненьком графике и вот --  вуаля!!—пишу вам.

              Я недавно  поступила в Сорбонну и переехала в Париж, поэтому очень много дел – учиться, работать, документы готовить, ну еще личная жизнь, друзья, вот как-то так здесь.

      Пару слов о том, что было до этого – отучилась в гимназии, поступила в Лингвистический университет, по разным программам поездила по Америке, Англии, Европе, отработала преподавателем английского и испанского в МГЭУ имени АД Сахарова, поехала работать в Венесуэлу, вернулась, готовилась к поступлению на международные отношения в Европе, поступила в Варшаву, Барселону, Париж. И выбрала Париж.  Кстати, Сорбонна очень похожа на гимназию в преподавании – они учат думать, размышлять и не все принимать на веру. Правда, здесь студенты – более любопытные, они сами заинтересованы в получении знаний, а преподаватели – это помощники, которые помогают что-то понять, если не понятно. Пару лет назад я услышала, как французский посол в Беларуси, когда его спросили, что он думает о беларусах, ответил, что они не очень любопытны. И я тогда не поверила ему или не хотела поверить. Но сейчас, находясь во Франции уже полгода, я поняла, что он просто сравнивал белорусов с французами. Да, в этом он прав. Здесь французам очень интересно понять что-то новое, узнать что-то интересное, прочитать дополнительно какую-то информацию. Я очень благодарна гимназии за то, что она научила меня это делать и научила меня мыслить.  

    Спасибо вам, мои хорошие, любимые, терпеливые учителя!! Кстати, все из дополнительных предметов, которые я изучала в гимназии, мне пригодились. И даже очень! Об этом я рассказала в своем маленьком вечернем видео, которое высылаю вам вместе с этим письмом. (Видео)

    Я верю в то, что мечты исполняются, надо быть только открытым к возможностям, которые открываются перед тобой, и в каждой ситуации видеть что-то позитивное, какой-то урок или новый шанс. И работать, работать и работать над собой, над предметами, экзаменами, отчетами, повышением квалификации, развивать и узнавать себя, свои новые увлечения, интересы и не останавливаться на достигнутом.

Всего вам хорошего и с весной!!!

 Счастливо!!

 С любовью,

 Елена Ковалевская

5 марта  2015 года  состоялся очередной этап акции «Разговор с выпускником». Говорят, что  всё главное в судьбе человека начинается со школы. Интересно, часто ли выпускники вспоминают нашу гимназию? Какой след она оставила в их жизни?  Семь лет учёбы в гимназии—это много или мало? Может ли быть дружба с учителем? Если да, то на чём она должна быть основана? Что сложнее: учиться в гимназии, университете или работать?  Гимназия и учащийся,  как эти два слова взаимосвязаны были лет 10-15 назад и сейчас?

 На эти и другие вопросы постарались  получить ответы учащиеся гимназии во время встречи с представителями отдела образования, спорта и туризма Браславского райисполкома.  В родные стены гимназии пришли

Петушко О. С., Жук В. А., Кезик О. В., Леонова А. П. Выпускники делились воспоминаниями о днях учёбы  с присутствующими в зале, давали советы и подсказки  нынешним гимназистам.  В заключении встречи гости  пожелали учителям—оптимизма и бодрости, учащимся—получения знаний и уверенности, а любимой гимназии—процветания и удачи!